Angela de Jong: Ik werd muisstil van Cherryl en haar 'vadertje'

BN/Destem 16 jun 2022 03:45 Copyright 2022 DPG Media B.V. All Rights Reserved Auteur: ANGELA DE JONG Rubriek: Media en Cultuur Editie (gedrukte media): Bergen op Zoom EditieBreda EditieEtten-Leur EditieMoerdijk EditieOosterhout EditieRoosendaal EditieZeeuws-Vlaanderen EditieZeeuws-Vlaanderen Editie Lengte: 490 woorden Body Hoorde ik dat nou goed? Voor de zekerheid spoelde ik de aevering van Roosen & Borst een stukje terug. Maar Rotterdamse Cherryl gebruikte echt het woord 'cadeautje' om haar dementerende vader te beschrijven. ,,Hij is zo lief, rustig, volgzaam. En ik heb het geluk dat ik elk moment van de dag naar mijn cadeautje kan kijken.'' Ze heeft namelijk een ander huis gekocht waar ze met haar 'vadertje' - zoals ze hem consequent noemt, wat een aparte combinatie vormt met het 'u' waarmee ze hem ook steevast aanspreekt - gaat samenwonen. Zo kan ze de laatste jaren van zijn leven voor hem zorgen, in combinatie met haar werk. Vanuit haar thuiskantoortje heeft ze zicht op zijn bed. ,,Dan kan ik altijd even zien hoe hij slaapt.'' Er zitten talloze momenten in de derde serie Roosen & Borst, elke dinsdag op NPO 2, waar een mens stil van wordt. Maar hier werd ik muisstil van. Dementie is zwaar, zorgt voor verdriet, is een voortdurend proces van aftakeling, afscheid nemen en rouwen - Adelheid en Hugo laten het elke week zien. Ze schuwen geen aspect van die rotziekte. Maar het kán dus ook als een geschenk voelen. Adelheid vertelde over de vechtrelatie met haar vrij harde moeder, die door alzheimer plots verzachtte. Daardoor kreeg ze de kans om een andere band op te bouwen. 'Te genezen', zoals Adelheid dat zo mooi kan zeggen. Cherryl heeft een soortgelijke ervaring. Haar vader had veertig jaar een eigen garagebedrijf en was altijd zakelijk. Toen hij ging dementeren, vroeg hij ineens om hulp. ,,Huh, mijn vader die om hulp vroeg? Dan moet ik dat gewoon maar geven.'' Het brak mijn hart toen ik zag hoe liefdevol ze samen gebogen zaten over een houten puzzel, zo eentje die eigenlijk bedoeld is voor dreumesen. Hoe zou die zakelijke, trotse ondernemer van vroeger het vinden als hij nu zichzelf terugzag? Roosen & Borst is confronterend, ook als je geen dementie in je omgeving hebt. Misschien komt het dan juist wel extra hard binnen allemaal. Neem Joris, nog hartstikke jong, werkte voor Artsen zonder Grenzen en nu vergeet hij dat hij de waterkoker heeft aangezet. Of neem Tonny, die niet wil zien hoe ziek haar dementerende vader is en toch langzaam naar het besef groeit dat hij beter af is in een tehuis. Maar de serie is in al haar rauwe ellende ook beeldschoon en troostend. Onder al het verdriet en afscheid zit altijd liefde. Liefde die veel aankan, die mensen op de been houdt en helpt bij het nemen van de moeilijkste beslissingen. Of juist helpt vol te houden. Zoals Cherryl. Een paar maanden na de verhuizing gaf ze eerlijk toe dat ze zich soms afvraagt of vadertje niet beter af is in een tehuis. Maar die gedachten duren nooit lang. En als dit nog vijf jaar duurt, vroeg Borst. ,,Daar heb ik voor getekend. Dan is het nog vijf jaar'', antwoordde Cherryl resoluut. Daar kun je alleen maar nóg stiller van worden. Maar de serie is in al haar rauwe ellende ook beeldschoon en troostend